اسمش را میگذاریم؛ دوست مجازی! اما آنسو یک آدم حقیقی نشسته، یک یار دبستانی، خصوصیاتش را که نمیتواند مخفی کند , وقتی دلتنگی ها و آشفتگی هایش را مینویسد ...وقت میگذارد برایم، وقت میگذارم برایش ............نگرانش میشوم دلتنگش میشوم وقتی در صحبت هایم، به عنوانِ دوست یاد میشود مطمئن میشوم که حقیقی ست هرچند کنار هم نباشیم هرچند صدای هم را هم نشنیده باشیم، من برایش سلامتي و شادي آرزو دارم هرکجا که باشد.
بدلیل بزرگ بودن عکس ( عکس 340 درجه ) نمیشه او نو بزاریم توی وبلاگ . اگه دنبال خودت میگردی اینجا رو ببین .
