شاید این پست کمی طنز به نظر آید ولی اصلا طنز نیست . واقعیتهای دو جامعه متفاوت ایرانی و آمریکایی را در دو مقطع زمانی متفاوت کنار هم میگذارد .
... شاه ایران رفته بود و بختیار نخست وزیر بود , خمینی در نوفل لوشاتو بود و مردم ایران باید یکی از دو گزینه را انتخاب میکردند الف - بختیار ب- خمینی
اگر به سخنان بختیار در سی و چند روز حکومتش توجه کنیم و حتی به حرفهای او بعد از فرار از ایران توجه کنیم , در می یابیم که آدمی بوده با استدلال و منطق دور اندیش و سیاستمدار , حرفها و شعار های او را چه دوست داشته باشیم چه نه بدون شک از یک تعادل عقلانی و منطقی برخوردار بوده است .
از آن طرف خمینی را داریم که میگفت : آب مجانی میکنیم , برق مجانی میکنیم , شاه قبرستان ها را آباد کرد , شاه و اطرافیانش دزد و اختلاسگرند , نفت ما را میدزدند , اتوبوس مجانی میکنیم , دین شما را ارتقاع میدهیم ونیروگاه اتمی نیاز نداریم , ....
مردم ایران در شرایط یک انتخابات قرار گرفته بودند ( شبیه انتخابات ) یا بهتر بگویم تحصیلکردگان و الیت جامعه ایران در کنار مردم کوچه و بازار باید بین بختیار یا خمینی یکی را انتخاب میکردند ؟ که در نهایت مردم ایران به آب و برق و نفت مجانی رای دادند .
این روزها در آمریکا انتخاباتی برگزار میشود که یاد آور دی و بهمن 57 ایران است .
اگر به سخنان هیلاری کلینتون توجه کنیم با همه اشکال و ایرادها ی که به او وارد است , در سخنانش یک قانونمندی و عقلگرایی حاکم است و از منطق و استدلال بدور نیست و....
از آن طرف دونالد ترامپ را داریم که میگوید : دور آمریکا را دیوار میکشم , سفیدان را از سیاهان جدا میکنم , مهاجران را اخراج میکنم , زنان را چنین و چنان میکنم , اگه بمب اتم داریم چرا نمی توانیم استفاده کنیم و خلاصه اینکه کاملا تخیلی سخن میگوید ...
حال این سئوال مطرح است که آیا مردم آمریکا به مانند مردم ایران به شعارهای آبدوغ خیاری رای خواهند داد ؟ اگر ترامپ به قدرت برسد آیا میتوانیم بگوئیم انسانها همیشه کسانی را دوست دارند که حرفهای قشنگتر ولی به پایه میزنند ؟ آیا میشود گفت انسانها تخیلی احساسی تصمیم میگیرند تا عقلایی ؟